خب، من این دنیا را به ...م بقال سر کوچه مان هم نمی گیرم، تا وقتی کافه ای پیدا می شود که با همه دل تنگی هایت بروی آنجا و کافه چی اش محکم بغلت کند و بگویی که دلت برایش تنگ شده بوده...

...

ما نقش بازی می کنیم
.
.
.
هی پک به پک بغض ها را فرو می دهیم
.
.
.
با هر بازدم خنده بالا میاوریم
.
.
.
سیگار بهانه است

من...

فاتح امیدهای بی سرانجام و آرزوهای عقیم ام،

فاتح حسرت های جامانده و بغض های بی باران...

من، پیاده سربازی، از جنگ برگشته، فاتح شکست های خویش ام...

شاید زمان بخشنده باشد؛

ببخشد خواستنی هایم را به من...

ببخشد من را به خواستنی هایم...

شاید...

از نو...

کار و زندگی ٍ آدم نوشتن باشد و این همه کلمه ها برایش غریب...

شاید کم کم آشتی کردیم، من و خودم و کلمه ها...